Πώς έγραψα το βιβλίο μου
«Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια»
(Κείμενο και εικόνες: Κωστής Α. Μακρής, Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, Ιούλιος 2015)
Μαγειρεύω μερικές φορές. Τις περισσότερες φορές ξεφεύγω από τη
συνταγή και βάζω υλικά που νομίζω ότι θα κάνουν το φαγητό που ετοιμάζω
πιο νόστιμο, για μένα κυρίως.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα γραπτά μου.
Έχω μια αρχική ιδέα, κάτι σαν συνταγή ή σκοπό και στόχο, και αρχίζω να
γράφω.
Στην πορεία δημιουργούνται εικόνες, σκέψεις και θέσεις που νομίζω ότι
είναι καλό να τις εκφράσω.
«Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» γεννήθηκε σαν ιδέα βλέποντας
αρκετά παιδιά να υποτάσσονται στη λειψή τους αυτοπεποίθηση και να μην
τολμούν να κάνουν πράξη αυτά που σκέφτονταν ότι θα ήθελαν να κάνουν.
Έχω δει πολλά παιδιά στην ηλικία από 3 μέχρι 9-10 χρόνων να έχουν πολύ
εύκολο το «δεν μπορώ».
Από μικρός σκεφτόμουνα ότι αυτό το «δεν μπορώ» ξεκινάει κι από μέσα
μας αλλά και απ’ έξω μας.
Παρ’ όλο που είχα αρκετή ενθάρρυνση απ’ τους δικούς μου, πολλές φορές
άκουσα «ασ’ το αυτό, θα το σπάσεις» ή «άσε το πριόνι, θα κοπείς».
Δεν θέλω να πω ότι μεγαλώνοντας δίνω μια βαριά κρυστάλινη κανάτα
γεμάτη νερό σ’ ένα παιδάκι να τη μεταφέρει ή τσεκούρια, πριόνια
(χειροκίνητα ή ηλεκτρικά) σε μικρά παιδιά για να τα ενθαρρύνω στην
ξυλουργική που τόσο αγαπάω.
Φροντίζω όμως να είμαι όσο γίνεται πιο ενθαρρυντικός.
Η αφορμή για να ξεκινήσω την «Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» ήρθε
μια βραδιά που φτιάχναμε κουλουράκια μαζί με τη μεγάλη μας εγγονή και
εκείνη προσπαθούσε να φτιάξει κουλουράκια όμοια με της γιαγιάς της.
Κάποια στιγμή θύμωσε που δεν μπορούσε να τα κάνει «τόσο τέλεια» αλλά
είχε ταυτόχρονα πεισμώσει και συνέχιζε.
Είδα τότε τα Αποθαρρύνια να παλεύουν με τα Ενθαρρύνια και να νικούν
τελικά τα Ενθαρρύνια.
Οι άλλοι χαρακτήρες-ήρωες της ιστορίας μου ήρθαν μετά να
συμπληρώσουν την «Ενθαρρυντική συμμαχία» της Εβίτας που ήθελε να
φτιάξει μόνη της τα γλυκά για την «επέτειόζμας» της γιαγιάς και του παππού.
Πρώτα εμφανίστηκαν τα φριχτά Αποθαρρύνια που έλεγαν εκείνα τα
απαίσια λόγια («δεν μπορείς, δεν θα τα καταφέρεις»,«όλο ζημιές θα κάνεις»,
«είσαι μικρή και ανόητη») κι αμέσως μετά ήρθε να ενισχύση τη θέληση της
Εβίτας ο Πανταμπορής, με μορφή φτερωτού σκαντζόχοιρου, και μια στρατιά
από Ενθαρρύνια, με μορφή μασουριών κανέλας.
Μετά, καθώς προχωρούσε η ζαχαροπλαστική της μικρής Εβίτας, άρχισαν
να εμφανίζονται τα ποικίλα Προσπαθόντα ως βοηθοί, ο Ακουναμαθαίνης με
τις καλές συμβουλές του, τα Καντοξανά που επέμεναν στην αξία της
επανάληψης ως οδηγού προς την τελειότητα, ο Αχ-Τικαλά με τα ενθουσιώδη
επαινετικά λόγια και τα Γλυκόλογα που με γλυκό τρόπο επεσήμαιναν κάποια
λάθη.
Και στο τέλος, αφού είχαν φτιαχτεί με τον καλύτερο τρόπο τα γλυκά,
εμφανίστηκαν οι τρεις Μεγάλες Μπορούσες για να επιβραβεύσουν με τα
στέματά τους την αυτοπεποίθηση και το δημιουργικό πείσμα της Εβίτας.
Τα «τραγούδια» τής ιστορίας γράφτηκαν εκ των υστέρων και ομολογώ ότι
με δυσκόλεψαν αρκετά. Ήθελα να είναι αστεία και ενδιαφέροντα χωρίς να
είναι γλυκερά αλλά ούτε και ακατανόητα σ’ ένα μικρό παιδί.
Το βιβλίο πέρασε από διάφορες μορφές.
Από την πρώτη γραφή μέχρι την έκδοσή του πέρασαν περίπου τρία
χρόνια.
Δεν εννοώ ότι το δούλευα τρία χρόνια συνεχώς αλλά στο διάστημα αυτό
έκανα αρκετές αλλαγές καθώς ο χρόνος μάς ωριμάζει ως αναγνώστες και
κριτές τού ίδιου μας του έργου.
Κωστής Α. Μακρής
Σεπτέμβριος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου