Το φεγγάρι και τα παιδιά

«Να το μαμά, το φεγγάρι!» είπε το μικρό κοριτσάκι στη μαμά του καθώς γύριζαν από το βραδινό περίπατο στο πάρκο.

Το φεγγάρι , κρεμασμένο ψηλά, θαρρείς από μιαν αόρατη μαύρη κλωστή, έκλεισε το μάτι παχνιδιάρικα το μάτι. Ήταν το τελευταίο παιδί με το οποίο είχε παίξει για απόψε πριν πάει κι αυτό στο κρεβάτι του για να ξαποστάσει μέχρι αύριο.

Κάθε βράδυ στο πάρκο τα παιδιά κρυφά από τις μανάδες τους άρπαζαν μια από τις φωτεινές αχτίνες του και σκαρφάλωναν με λαχτάρα πάνω στη γυαλιστερή, στρογγυλή του επιφάνεια. Κι από κει…

Από κει ο κόσμος όλος φαινόταν σαν ένα μεγάλο θαύμα! Σπίτια με φωτεινά παράθυρα, καμινάδες που έβγαζαν σγουρό καπνό και δρόμοι γεμάτη με τα φευγαλέα φώτα των αυτοκινήτων.

Καμιά φορά από το μισάνοιχτο τζάμι κάποιας σοφίτας πρόβαλε το κεφαλάκι ενός παιδιού που δεν είχε αποκοιμηθεί ακόμη και περίμενε ώσπου να περάσει κι απ’ το δικό του παράθυρο το φεγγάρι και να του χαμογελάσει με το ζεστό, ασημένιο του πρόσωπο. Όταν περνούσε από το σπίτι του, το φεγγάρι τού χαμογελούσε και του έριχνε κι εκείνου μια

αχτίδα να το συνοδεύσει στο ταξίδι του. Κι ύστερα εκείνο έβλεπε το ταξίδι στ΄ όνειρό του.

«Καληνύχτα, κοριτσάκι, καληνύχτα!».

Μένη Πουρνή

Μιλήστε... Της Κάτιας Πινό

Σε περιπτώσεις μπούλινγκ αυτοί που γνωρίζουν και δεν μιλάνε είναι συνήθως οι γείτονες, οι συγγενείς, ο στενός κοινωνικός περίγυρος που μεγάλωσε με το ''κοίτα τη δουλειά σου'' ή το ''βλέπε άκουγε και σώπα ( για να τα έχεις όπα όπα - με όλους ! ) ή το ''τι σε νοιάζει εσένα'' ή το '' μην ανακατεύεσαι,θα μπλέξεις'' ή εκείνο το τρανό '' αν τη βίασαν φταίει αυτή γιατί το προκάλεσε'' και όχι ο βιαστής - με όσες ερμηνείες επιδέχεται αυτό - με αποτέλεσμα το θύμα να μετατρέπεται σε θύτη, να του δημιουργούνται ενοχές, να ντρέπεται σιγά σιγά για τον εαυτό του, για την ύπαρξή του την ίδια.
Και ο θΥτης σε θΥμα.

Αυτό όμως που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση από όλα στην ως τώρα ζωή μου είναι οι ''συμβουλές'' του περίγυρου προς το θύμα: ''Μη μιλάς, μην αντιδράς, αν αδιαφορήσεις οι μπούλλερς θα κουραστούν και θα σταματήσουν''.
Μόνο που εκείνοι δεν κουράζονται ποτέ.
Το μπούλινγκ συνεχίζεται, ο βαθμός βίας και εκφοβισμού αυξάνεται και δεν σταματάει ωσότου το θύμα αντιδράσει.
Και τότε, ω του θαύματος, αφού δεν κατάφερε να σταθεί υπεράνω των ανθρωποειδών είναι ο ίδιος προβληματικός και πολλάκις γίνεται αποδέκτης τής κοινωνικής απόρριψης, την ίδια στιγμή που τα Τέρατα απολαμβάνουν την αποδοχή.

Ειλικρινά έχω την εντύπωση ότι αυτό το σχολείο 12 ολόκληρα χρόνια - τουλάχιστον -περνάει και ούτε που αγγίζει ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας.

ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ. ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΤΕ.