«Να το μαμά, το φεγγάρι!» είπε το μικρό κοριτσάκι στη μαμά του καθώς γύριζαν από το βραδινό περίπατο στο πάρκο.
Το φεγγάρι , κρεμασμένο ψηλά, θαρρείς από μιαν αόρατη μαύρη κλωστή, έκλεισε το μάτι παχνιδιάρικα το μάτι. Ήταν το τελευταίο παιδί με το οποίο είχε παίξει για απόψε πριν πάει κι αυτό στο κρεβάτι του για να ξαποστάσει μέχρι αύριο.
Κάθε βράδυ στο πάρκο τα παιδιά κρυφά από τις μανάδες τους άρπαζαν μια από τις φωτεινές αχτίνες του και σκαρφάλωναν με λαχτάρα πάνω στη γυαλιστερή, στρογγυλή του επιφάνεια. Κι από κει…
Από κει ο κόσμος όλος φαινόταν σαν ένα μεγάλο θαύμα! Σπίτια με φωτεινά παράθυρα, καμινάδες που έβγαζαν σγουρό καπνό και δρόμοι γεμάτη με τα φευγαλέα φώτα των αυτοκινήτων.
Καμιά φορά από το μισάνοιχτο τζάμι κάποιας σοφίτας πρόβαλε το κεφαλάκι ενός παιδιού που δεν είχε αποκοιμηθεί ακόμη και περίμενε ώσπου να περάσει κι απ’ το δικό του παράθυρο το φεγγάρι και να του χαμογελάσει με το ζεστό, ασημένιο του πρόσωπο. Όταν περνούσε από το σπίτι του, το φεγγάρι τού χαμογελούσε και του έριχνε κι εκείνου μια
αχτίδα να το συνοδεύσει στο ταξίδι του. Κι ύστερα εκείνο έβλεπε το ταξίδι στ΄ όνειρό του.
«Καληνύχτα, κοριτσάκι, καληνύχτα!».
Μένη Πουρνή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου