Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Γιώτα Κοτσαύτη μιλά για δικά της ξεχωριστά βιβλία

 

 

Τα βιβλία που καθόρισαν τη ζωή μου μέχρι σήμερα υπήρξαν πολλά. Αυτό όμως που κάθε φορά ξαναπιάνω στα χέρια μου με μεγάλη συγκίνηση είναι η «Λουίζα και Λότη» του Έριχ Κέστνερ (εκδόσεις Ψυχογιός, μετάφραση Κίρα Σίνου, εικονογράφηση Βάλτερ Τρίερ).

Πρέπει να ήμουν γύρω στα εννιά, όταν μου το έστειλε ο μπαμπάς μου από την Αθήνα. Μέχρι τότε στο σπίτι υπήρχαν μόνο παραμύθια και το να έχω ένα ολόδικό μου μυθιστόρημα ισοδυναμούσε με αληθινό θησαυρό.

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα πολλές φορές, το δάνεισα σε φίλους, σε συμμαθητές, σε παιδιά σε όλο το χωριό. Ήταν το πιο πολύτιμο απόκτημά μου και ήθελα να το μοιραστώ με όσους γνώριζα.

Εκείνη την περίοδο ήταν που ψιθύρισα στον εαυτό μου ένα μεγάλο μυστικό: πως θέλω να γίνω συγγραφέας. Και κάπως έτσι ξεκίνησα, κρυφά, να γράφω τα καλοκαίρια, στα μισοτελειωμένα τετράδια του δημοτικού, τις δικές μου ιστορίες.

Όταν η κόρη μου έγινε πέντε ετών και δήλωσε ότι «τα παραμύθια είναι για μωρά» και ότι θέλει πια να της διαβάζω μυθιστορήματα, ξεκίνησα φυσικά με τη «Λουίζα και Λότη».

Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όπου κι αν πάω, όσες μετακομίσεις κι αν κάνω, παραμένει πάντα ένα από τα πρώτα βιβλία που τακτοποιώ στη βιβλιοθήκη μου…

Με τη σειρά μας προτείνουμε το όμορφο παραμύθι της κ. Γιώτας Κοτσαύτη για μικρά και μεγάλα παιδιά, "Ένα λιοντάρι με πυρετ'ο, μαθαίνει να μην είναι κακό!" που διατίθεται δωρεάν διαδικτυακά από τις εκδοσεις Σαίτα (www.saitapublications.gr).

Τι γίνεται όταν ένα μικροσκοπικό περιπλανώμενο κουνούπι μεταφέρει το συνάχι του στον –μέχρι εκείνη τη στιγμή- ακλόνητο βασιλιά των ζώων; Ένας απλός πυρετός θα οδηγήσει το αγέρωχο λιοντάρι σε μία από τις βασικές αρχές της ζωής: η αγάπη και ο σεβασμός είναι αδύνατο να συνυπάρξουν με το φόβο…

Με οδηγίες για 6+1 παραμυθοπαίχνιδα (βασισμένα στη Γραμματική της Φαντασίας του Τζάνι Ροντάρι).

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Ο συγγραφέας Διονύσης Λειμονής ξεχωρίζει τα δικά του αγαπημένα βιβλία

Ο συγγραφέας Διονύσης Λειμονής επιλέγει ως αγαπημένα του βιβλία που επηρέασαν το συγγραφικό του έργο δύο κλασικά βιβλία της ελληνικής παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, το "Θησαυρό της Βαγίας" της Ζωρζ Σαρή και την "Γεύση πικραμύγδαλου" του Μάνου Κοντολέων.

Μια γνήσια περιπέτεια, όπου οι κυνηγοί του θησαυρού εδώ δεν είναι μεγάλοι, αλλά τα παιδιά. Ένας θησαυρός στην Αίγινα; Και μάλιστα στη Βαγία; Ναι, στη Βαγία, εκεί που είχε «παντρευτεί» δώδεκα χρόνων τον Παναγιώτης, τότε στα 1936. Τώρα η Ζωή είναι πάλι στην Αίγινα, όχι παιδί ανέμελο, όχι κορίτσι στην Κατοχή, μα μεγάλη, απλά μεγάλη. Καλοκαίρι σ’ ένα ελληνικό νησί, καλοκαίρι με παιδιά. Καλοκαίρι μ’ ένα θησαυρό που περιμένει να τον βρουν. Ένα από τα σύγχρονα «κλασικά» βιβλία για παιδιά και νέους, όπου μαζί με την αναζήτηση του κρυμμένου θησαυρού έρχεται στην επιφάνεια το φως, η χαρά, η ανεμελιά, ο ήλιος της Ελλάδας. Και προσοχή - ένα ελληνικό βιβλίο περιπέτειας..

 Η Φαίδρα και ο Οδυσσέας είναι δύο νέοι - κι οι δυο εκεί κάπου στα δεκαοχτώ τους χρόνια. Φοιτητές. Εκείνη σπουδάζει θεατρολόγος, αυτός μαθηματικά και μουσική. Η Φαίδρα είναι ένας τύπος μοναχικός. Έχει όνειρα που συχνά αναρωτιέται αν θα μπορέσει να τα πραγματοποιήσει. Ο Οδυσσέας είναι περισσότερο δυναμικός. Αλλά ένας ερωτικός δεσμός που τον τραυμάτισε, τον κάνει να είναι κάπως δισταχτικός στις σχέσεις του με τους άλλους. Η Φαίδρα κι ο Οδυσσέας θα γνωριστούνε, καθώς κι οι δύο αποφασίζουν να μάθουν τουμπερλέκι. Θα ερωτευτεί ο ένας τον άλλο. Μια νέα σελίδα, λένε, πως ανοίγεται στη ζωή τους. Όμως δεν ξέρουν, δεν μπορεί να ξέρουν ότι αυτή η νέα σελίδα είναι προορισμένη να μην περιγράψει τον ανέφελο έρωτα δυο νέων ανθρώπων, αλλά την τραγική ιστορία δυο θυμάτων του έιτζ. Ένα σύγχρονο μυθιστόρημα, που καταγράφει τις ψυχολογικές διακυμάνσεις δυο νέων και των δικών τους, καθώς αντιμετωπίζουν τη φοβερή ασθένεια του τέλους ενός αιώνα.

Η σελίδα μας προτείνει το τελευταίο βιβλίο του κ. Διονύση Λειμονή, "Το τέταρτο αλογάκι" για παιδιά και εφήβους με τη δράση να εκτυλίσσεται σε ένα συναρπαστικό βιντεοπαιχνίδι με θέμα το ναυάγιο των Αντικυθήρων.

 Ένα αλογάκι, το τέταρτο αλογάκι που απόμεινε στον βυθό των Αντικυθήρων από ένα τέθριππο της αρχαιότητας, θέλει να βρει η παρέα των παιδιών που το προηγούμενο καλοκαίρι αναζητούσαν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας το δέκατο έβδομο κιβώτιο από το ναυάγιο του Έλγιν. Έτσι ξεκινάει ένα παιχνίδι σκέψης και γνώσης για ένα δεύτερο ναυάγιο, αυτό που έχει χαρακτηριστεί "Τιτανικός της Αρχαιότητας". Βοηθοί και "συνεργάτες" τους ο κύριος Δημήτρης ο επιστήμονας και μια γυναίκα αρχαιολόγος, η κυρία Αγγελική.
Γιατί άραγε το τέταρτο αλογάκι δεν ανέβηκε ακόμα στην επιφάνεια για να πάρει τη θέση του στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, δίπλα στον Έφηβο, τον "φιλόσοφο" και τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων;
Η αποκάλυψη της αλήθειας μοιάζει με παραμύθι για μικρούς και μεγάλους κι αποτελεί ένα διαδραστικό παιχνίδι, καθώς οι αναγνώστες μπορούν να δώσουν τη δική τους εκδοχή, το δικό τους τέλος στην ιστορία.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Βασιλική Κατέρη μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία

Για μένα υπήρξαν σταθμός τα βιβλία ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζακη, Ο φτωχούλης του Θεού και το ένα παιδί μετράει τ'αστρα του Λουντέμη τα οποία και διάβασα στην εφηβική μου ηλικία. Το καθένα είχε κάτι ξεχωριστό να μου δώσει. Την αντριοσύνη του Καπετάν- Μιχάλη, την πίστη του Αγίου Φραγκίσκου της Ασιζης, τον τρυφερό άδολο, αγνό έρωτα του Μελιου για την Αγράμπελη...
                                                         

                                                                                         

Η σελίδα Παιδικό-Εφηβικό βιβλίο προτείνει το πρώτο βιβλίο της κ. Βασιλική Κατέρη, "Πετάει, πετάει τ' αγριολούλουδο;, ένα όμορφο και τρυφερό παραμύθι για παιδιά.

               Τ' αγριολούλουδο ανοίγοντας τα πέταλά του στο φως, διψάει να μάθει.
Δεν διστάζει ακόμη και να ξεριζωθεί για να εκπληρώσει την επιθυμία του και μπαίνει σε περιπέτειες.
Το ταξίδι του επιφυλάσσει εκπλήξεις: Κυκλάμινο ή αγριολούλουδο;
Θα νιώσει ποιο είναι όταν ακουμπήσει τις ρίζες του...

Αυτή η παιδική ιστορία απέσπασε το Γ' βραβείο στον 33ο Πανελλήνιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, με τίτλο "Το κυκλάμινο που ήθελε να παραμείνει αγριολούλουδο".

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

 Η συγγραφέας Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία

Με αφορμή την 23^η Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, μου ζητήσατε να σας πω μερικά βιβλία ξεχωριστά για μένα και το γιατί τα ξεχωρίζω. Δύσκολη επιλογή με βιβλιοθήκες τόσο γεμάτες μέσα μου και γύρω μου…Οπότε σκέφτηκα να παίξω μαζί σας ένα παιχνίδι που παίζω από παιδί. Έκλεισα τα μάτια, συγκεντρώθηκα στον εαυτό μου και του ζήτησα να φέρει μπροστά στα μάτια του τρία αγαπημένα του εξώφυλλα. Τα πρώτα τρία που αναδύθηκαν, είναι τα παρακάτω. Σηκώθηκα και τα έφερα δίπλα μου από τη βιβλιοθήκη. Μετά ξανάκλεισα τα μάτια, σκέφτηκα τι έχω ανάγκη να διαβάσω αυτή τη στιγμή για να προχωρήσω παρακάτω στη ζωή μου και άνοιξα το καθένα τους τυχαία, σε μια σελίδα. Σας παραθέτω τα αποσπάσματα στα οποία έπεσε η ματιά μου μόλις τα άνοιγα με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη απάντηση στο γιατί τα συγκεκριμένα τρία βιβλία είναι για μένα ξεχωριστά. Σας ευχαριστώ που παίξαμε μαζί!

Rainer Maria Rilke, Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή, μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1987 (ένατη έκδοση)

«…Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις ένα έργο τέχνης: καταντάει πάντα σε πετυχημένες, λίγο ή πολύ, παρανοήσεις. Δεν μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε – όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Και απ’ όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις που η ζωή τους δεν γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή…» (σελ. 15-16). 

Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος, επιμέλεια Στυλιανός Αλεξίου, εκδόσεις Ερμής, Γ’ ανατύπωση, Αθήνα 1992, σελ. 152-153

«…Πολλά εζαλίστη ο Ρώκριτος στην κονταράν εκείνη,

στ’ αλόγου απάνω το λαιμό την κεφαλή του κλίνει

κάμποσην ώραν ήτονε με τη μεγάλη ζάλη

κ’ η Μοίρα του του βούηθησεν εις έτοια χρεία μεγάλη.

Δυο τρεις και τέσσερεις φορές δείχνει να πέσει κάτω

κ’ η Αρετή ενεδάκρυωνε, κουρφά τον ελυπάτο

πούρι αντρειεύτηκε καλά, στη σέλα σταματίζει,

προς την κερά του με καημό τα μάτια αναντρανίζει

κ’ ήξαψε από την εντροπή πλια παρά το καμίνι

κ’ ύστερα πάλι εχλώμιανε κι ωσά νεκρός εγίνη,

γιατί τον είδε έτοιας λογής εκείνη οπού τον κρίνει,

εις το λαιμό τ’ αλόγου του την κεφαλή να κλίνη…».

Άγγελος Τερζάκης, Η Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2004 (δέκατη όγδοη έκδοση), σε. 356

«…Έτσι είχε πάει ίσαμε τώρα η ζωή του, σε κύκλους ομόκεντρους που όλο και φαρδαίνουν. Μια πέτρα είχε πέσει στο νερό κάποια νύχτα, τότε, εκεί κάτω στην πατρίδα του, σαν έκαναν το ρεσάλτο τους οι ανθρώποι του Γκαφόρε, μια πέτρα και συντάραξε τη μακάρια ακινησία. Το είχε νιώσει καλά, τη νύχτα εκείνη, πως ξεκινάει. Ο δρόμος του από τότε κι εμπρός είναι ένας ίλιγγος. Τρέχει, τρέχει, ξεσηκωμένος από τον άνεμο της θύελλας, δίπλα του σκιές, τόποι, οράματα περνούν, μια τίποτα δεν προφταίνει εκείνος να καθηλώσει. Είναι καθώς στα παραμύθια της βάγιας, όταν το βασιλόπουλο το παίρνει ο ανεμορούφουλας και βλέπει ξάφνου πως χορεύουν γύρω του οι νεράιδες. Ποιανής θ’ αρπάξει το μαντίλι, να την υποτάξει; Στη ζωή του τη λαχανιασμένη νιώθει ο Σγουρός βαθιά ένα δυσάρεστο κενό. Όχι, δεν το έπιασε ακόμα με τα δάχτυλά του τ’ όνειρο, κάτι σαν να λακίζει διαρκώς από μπροστά του. Δεν το γνώρισε ακόμα, όχι, το εξαίσιο και το μεγάλο που έχει από χρόνια υποσχεθεί κρυφά στον εαυτό του…».

Εμείς με τη σειρά μας προτείνουμε το βιβλίο για παιδιά και εφήβους της κ. Εύης Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, "Ο θησαυρός της Εβίτας".






Μα ποιος είναι επιτέλους ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου; Τι είναι αυτό που, σ' όποιο μέρος της γης κι αν ζούμε, όποια γλώσσα κι αν μιλάμε, σ' όποια φυλή και έθνος κι αν ανήκουμε, μας κάνει ευτυχισμένους, όταν το έχουμε;
Ακόμη ψάχνεις να το βρεις;
Η Εβίτα, πάντως, μόλις το βρήκε, ένιωσε άλλος άνθρωπος.
Όμως χρειάστηκε να κάνει ένα απίθανο ταξίδι, να γνωρίσει πλάσματα παράξενα και θαυμαστά και να ακούσει τόσο σπουδαία πράγματα, που άνοιξαν σαν μαγικά κλειδιά την πόρτα της σκέψης της και της καρδιάς της.
Η περιπέτεια της Εβίτας βοηθά τους μικρούς αναγνώστες να συμφιλιωθούν με τα συναισθήματά τους, το περιβάλλον τους και την καθημερινότητά τους

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία

΄Οταν ήμουν μικρό παιδί, μόνιμος σύντροφός μου ήταν το Παραμύθι χωρίς όνομα. Το κρατούσα αγκαλιά όπως κρατούσαν τις κούκλες τους άλλα κορίτσια της ηλικίας μου. Δύσκολα πολύ τα χρόνια τότε, μα τούτο το βιβλίο ήταν η παρηγοριά μου. Θυμάμαι ολοζώντανα την ευεξία που ένιωσα όταν έφτασα πρώτη φορά στο τέλος του βιβλίου. Θυμάμαι την πεποίθηση που αισθάνθηκα ότι αξίζει κανείς να μάχεται για το δίκιο και το κοινό καλό, όπως κατάλαβαν κι έπραξαν τελικά οι κάτοικοι της χώρας των Μοιρολατρών. Θυμάμαι την ελπίδα που φούντωσε μέσα μου ότι από τα ερείπια, την πείνα και το θάνατο που έβλεπα γύρω μου θ’ αναστηθεί μια χώρα όμοια μ’ εκείνη που κατάφεραν να ξαναφτιάξουν οι Μοιρολάτρες. Από τότε πάμπολλες φορές ξαναδιάβασα το Παραμύθι χωρίς όνομα.  Και παραμένει για μένα πάντα σημαντικό, πάντα το γιατρικό μου σε ώρες κόπωσης ψυχικής, σε στιγμές απελπισίας, σε δύσκολους καιρούς σαν τους σημερινούς.

 

 

 

        Στην χρόνια της προεφηβείας, όσα βιβλία υπήρχαν στη μικρή μου βιβλιοθήκη τα είχα διαβάσει. ΄Ετσι ο πατέρας μου, μη έχοντας τι άλλο να κάνει – πού η πληθώρα των σημερινών παιδικών βιβλίων εκείνα τα χρόνια! – μου έδωσε από τη δική του βιβλιοθήκη τη Φόνισσα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δυσκολεύτηκα στην αρχή με τη γλώσσα, σύντομα ωστόσο κατάφερα να το διαβάζω άνετα. Κατατρόμαξα με τη φοβερή Φραγκογιαννού, αλλά και μαγεύτηκα με τη γραφή την ιδιόμορφη και μοναδική του Παπαδιαμάντη. Η Φόνισσα ήταν το έναυσμα για να γνωρίσω τα επόμενα χρόνια ευρύτερα το ανεκτίμητο έργο του, που παραμένει ακρογωνιαίος λίθος της λογοτεχνίας μας και δική μου διαρκής καταφυγή. 

 

 

 Σημαντικότατα παραμένουν για μένα δύο ακόμη βιβλία, που διάβασα στην εφηβεία μου:Η Πριγκηπέσα Ιζαμπώ  του ΄Αγγελου Τερζάκη και η Αναφορά στον Γκρέκο του Νίκου Καζαντζάκη. Αριστουργήματα και τα δυο, το πρώτο εξακολουθεί, κατά τη γνώμη μου, να είναι υπόδειγμα για το πώς μπορεί να γραφεί ένα συγκλονιστικό ιστορικό μυθιστόρημα, ζωντανεύοντας με απαράμιλλη μαστοριά και γνώση μια ολόκληρη εποχή. Και το δεύτερο παραμένει πάντα μια αναλλοίωτη λιονταρίσια πνευματική τροφή, ένας αξεπέραστος οδοδείχτης για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μπροστά στην περιπέτεια της ζωής και στο μυστήριο του θανάτου. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η σελίδα μας προτείνει το τελευταίο βιβλίο της κ. Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου για παιδιά και όχι μόνο με τον απρόσμενο τίτλο "Η άτακτη μαμά".

 

 Γίνεται ποτέ να είναι άτακτη μια μαμά; Γίνεται! Και μάλιστα πολύ άτακτη, μια μαμά που κάνει ένα σωρό τρέλες! Αν δεν το πιστεύετε, όταν διαβάσετε αυτό το βιβλίο θα δείτε και μόνοι σας πως μια τέτοια μαμά υπάρχει στ' αλήθεια!

 

 

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Κατερίνα Αναγνώστου μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία

 

Είναι κάμποσα τα παιδικά και εφηβικά βιβλία για μένα που θα μπορούσα να πω ότι είναι ξεχωριστά . Κι ίσως πάντα σε μία τέτοια ερώτηση έρχεται πρώτο -πρώτο : Ο μικρός πρίγκηπας του Σαιντ -Εξυπερύ. Αλλά μαζί έρχεται κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο κι ένα ...τέταρτο και πάει λέγοντας ...αλλά ας είναι αφού πρέπει να μιλήσω για ένα θα το κάνω ...και θα μιλήσω για το βιβλίο :Ιστορία δίχως τέλος του Μιχαήλ Έντε . Μεγάλη αγάπη τούτο το έργο όπου εξελίσσεται σε ένα κόσμο μαγικό. Στη χώρα της ονειροφαντασίας που συμβαίνουν τρομερά πράγματα. Ήρωες γεμάτη ανθρωπιά και τρυφερότητα παλεύουν για το καλό και τη σωτηρία του κόσμου των ονείρων, περνώντας δια πυρός και σιδήρου ...Ένα βιβλίο για εφήβους που διαβάζεται το ίδιο καλά κι από ενήλικες και θα το έλεγα μια περιπέτεια με φιλοσοφικές προεκτάσεις!!! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα , θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτό , μα δεν χρειάζεται .....Λέω να το ξαναδιαβάσω με αφορμή τούτη τη κουβέντα μας !!!

Η σελίδα Παιδικό-Εφηβικό βιβλίο και παιδί προτείνει το τρυφερό βιβλίο της κ. Κατερίνας Αναγνώστου για παιδιά, "Ο σκαντζόχοιρος που ήθελε να τον χαιδέψουν". 

 
Ο μικρός σκαντζόχοιρος φοβάται το καθετί. . . Μα πιότερο απ' όλα φοβάται τα φίδια! Βιάζεται να μεγαλώσει και μαζί του να μεγαλώσουν και τ' αγκάθια του. Και κάποτε τα καταφέρνει. Όλοι τρέμουν στο πέρασμά του! Αλλά και πάλι δεν είναι ευχαριστημένος, γιατί τώρα δεν έχει φίλους. Και θέλει τόσο πολύ να γνωρίσει τη χαρά της φιλίας. . . Έτσι αποφασίζει να ζητήσει τις συμβουλές των μεγάλων. Άραγε, θα βρει τον τρόπο ν' αποκτήσει αυτό που λαχταρά; Ένα υπέροχο βιβλίο που στόχο έχει να εμπλουτίσει το λεξιλόγιο του παιδιού και να το βοηθήσει να καλλιεργήσει τη φαντασία του.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Ελένη Δικαίου ξεχωρίζει τα δικά της αγαπημένα βιβλία

 

 

Η συγγραφέας Ελένη Δικαίου από τα βιβλία που έχει γράψει ξεχωρίζει το τελευταίο της με τίτλο "Ο άνεμος στα μαλλιά της".

 Ένα αγόρι, ο Γιώργος, κι ένα κορίτσι με το ασυνήθιστο όνομα Γιασεμή. Εκείνος έχει αποτύχει στις εξετάσεις για την αρχιτεκτονική. Εκείνη ετοιμάζεται να δώσει Πανελλήνιες για πρώτη φορά. Μια τυχαία συνάντηση.
Ένας έρωτας νεανικός γεννιέται, θα μπορούσε να είναι η συνηθισμένη ιστορία δυο νέων παιδιών που αγαπήθηκαν ανταλλάσσοντας φιλιά πλάι στη θάλασσα, αλμυρισμένα με την αλισάχνη. Όμως οι καιροί έχουν άλλη γνώμη. Ο Γιώργος βρίσκεται ξαφνικά μπλεγμένος σε μια άσχημη ιστορία που αφορά τον τρόπο διαχείρισης της οικογενειακής επιχείρησης.
Η οικονομική κρίση εισβάλλει απρόσκλητη στον ονειρικό κόσμο των νεανικών του χρόνων, οδηγώντας τον στην αμφισβήτηση όλων όσων έχει βιώσει ως εκείνη τη στιγμή. Αγωνίζεται να ξεχωρίσει την αλήθεια από το "δήθεν". Αντίπαλος του, η ίδια του η οικογένεια. Ο έρωτας με τη Γιασεμή, η μοναδική του δύναμη. Ώσπου στο τέλος η πάλη του Γιώργου θα έχει έναν μονάχα αντίπαλο, τον ίδιο του τον εαυτό.
Καθώς θα διαλύονται όλα τα "δήθεν" της ζωής του, λες και τα παίρνει ο θαλασσινός άνεμος που περνάει μέσα από τα μαλλιά της Γιασεμής, ο Γιώργος για πρώτη φορά θα δει τη δική του αλήθεια, κι όχι των άλλων. Με αυτό το καθαρό βλέμμα τελικά θα κρίνει τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν και τον εαυτό του και θα ανακαλύψει την αληθινή ομορφιά.

Η σελίδα μας προτείνει και το βιβλίο της κ. Ελένης Δικαίου "Οι θεοί δεν πεθαίνουνε στην Πέλλα", μία συναρπαστική περιγραφή της ζωής του Μεγάλου Αλεξάνδρου για παιδιά και εφήβους.

Αν τραβήξεις απ' τα αζήτητα της ιστορίας, μέσα από τις σελίδες του Κούρτιου, του Πλουτάρχου, του Αρριανού, τα όσα έζησε κι έπραξε ο Μέγας Αλέξανδρος στη σύντομη ζωή του, πέρα απ' το να κερδίζει μάχες, θ' ανακαλύψεις έναν Αλέξανδρο γεμάτο τρυφερότητα κι ανθρώπινη ζεστασιά. Και τότε θα πάψει νά 'ναι για σένα ο μακρινός στρατηλάτης των σχολικών βιβλίων, ένας ακόμα «Μέγας» ανάμεσα στους πολλούς της ιστορίας. Γιατί θά 'χεις γνωρίσει τον αληθινό Αλέξανδρο και θα τον έχεις αγαπήσει πολύ. Έναν Αλέξανδρο ανθρώπινο, μα τόσο ανθρώπινο, που αγγίζει τα όρια του θεϊκού, γι' αυτό και τόσο κοντινό στους ανθρώπους, όπως μονάχα οι θεοί μπορούν να είναι.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Αργυρώ Μουντάκη μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία 

Όταν ξαναπιάνεις στα χέρια σου έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια ένα βιβλίο που αγάπησες πολύ, η αμηχανία πρωταγωνιστεί: Τι ήταν αυτό που ως παιδί σε συγκίνησε; Ποια η κριτική σου ματιά του τότε; Συμφωνείς με τον ίδιο σου τον εαυτό, καθώς ο χρόνος, οι πολλαπλές και διαφορετικές αναγνώσεις αλλά και οι σπουδές έχουν αλλάξει σίγουρα τον τρόπο σκέψης σου;

Με αυτή την αμηχανία ξαναέπιασα στα χέρια μου το αγαπημένο μου από τα παιδικά χρόνια «Σπίτι για πέντε» της κυρίας Λότης Πέτροβιτς Ανδρουτσοπούλου. Η συγκίνηση, που έφτανε στο σημείο να δακρύζω, το χαμόγελο από το πηγαίο χιούμορ της συγγραφέως και η «μονορούφι» ανάγνωση του βιβλίου έδιωξαν κάθε μορφής αμηχανία. Και θυμήθηκα έναν έναν τους λόγους που τόσα χρόνια είχε αυτό το βιβλίο μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, αλλά ανακάλυψα κι άλλους με μι

α πλέον πιο έμπειρη κι επιστημονική ματιά.

Το βιβλίο πραγματεύεται την συγκατοίκηση και προσπάθεια συμβίωσης και ένωσης των δυο μονογενεϊκών οικογενειών, που μετά το γάμο των γονιών γίνονται μία αρτιμελής νέα οικογένεια με μητέρα, πατέρα και τα δύο παιδιά από τους πρώτους τους γάμους, ενώ την οικογένεια συμπληρώνει στην πορεία κι ένα τρίτο παιδί από τον κοινό τους γάμο.

Δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί κανείς, ότι 26 χρόνια πριν, σπάνια συναντούσαμε αυτή τη νέα δομή οικογένειας. Η συγγραφέας δεν πρωτοπορεί μόνο άλλα και καινοτομεί καθώς πραγματεύεται το θέμα μοναδικά: Η νεοτοπική μεταγαμήλια εγκατάσταση σε καινούρια κατοικία, ιδανική για να θέσει τις προϋποθέσεις ισότητας ανάμεσα στις δύο προγενέστερες οικογένειες, είναι η βάση για την καλή αρχή της νέας οικογένειας.


Με τη χρήση πρωτοπρόσωπου αφηγητή, που εναλλάσσεται ανά κεφάλαιο, μιλώντας σε γραπτό ή προφορικό καταγεγραμμένο λόγο, η συγγραφέας καταφέρνει να αποδώσει άριστα την ψυχοσύνθεση των τεσσάρων μελών της οικογένειας, που βιώνουν ο κάθε ένας διαφορετικά τη νέα τάξη πραγμάτων στην καθημερινή οικογενειακή ζωή. Τα παιδιά πρωταγωνιστές αλλά και φορείς καθημερινών τριβών διαχειρίζονται, με τη βοήθεια των γονιών κάθε ένα διαφορετικά, όπως πρέπει ως διαφορετικές προσωπικότητες και ηλικίες, την αλλαγή στη ζωή τους. Η αλλαγή, ως πρέπει από έναν πρωτοπόρο και εμπνευσμένο νου, παρουσιάζεται όχι σαν πρόβλημα, εμπόδιο, ή δυσάρεστη κατάσταση αλλά ως μία πρόκληση για νέες υγιείς σχέσεις και δημιουργικές ασχολίες.

Η Άννα, που γίνεται Μάνα, η Κοκκινοσκουφίτσα που γίνεται Κοκκινομαγουλίτσα, ο κήπος τύπου αγγλικού, που γίνεται τύπου ζούγκλας αφρικανικής και καταλήγει τύπου γερμανικού, καθώς και η προώθηση της φιλαναγνωσίας μέσα από ήρωες που αγαπούν τα βιβλία και είναι βιβλιοφάγοι,  είναι μόνο λίγες από τις ευφυείς πινελιές του βιβλίου.

Η αλληλεγγύη των παιδιών μα και των μεγάλων μέσα από πράξεις και στάσεις ζωής των ηρώων, τώρα που η λέξη αυτή παύει να είναι απλώς μια αφηρημένη έννοια αλλά αναδεικνύεται σε στάση ανάγκης για την επιβίωση και ανόρθωση του συνανθρώπου μας, κάνουν το βιβλίο πιο επίκαιρο από ποτέ. Επίκαιρο μα και μπροστά από την εποχή του, με μηνύματα ισότητας των δύο φιλών σε θέματα που ακόμη και σήμερα φαίνονται πρωτοπόρα, όπως το παιδί που παίρνει το επίθετο της μητέρας, με την γενναιόδωρη πρωτοβουλία μάλιστα του ίδιου του πατέρα.

Η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση και η αποδοχή, στάδια από τη θεωρία της Elisabeth Kübler-Ross, βιώνονται στο βιβλίο από τον έφηβο ήρωα ολοκληρωτικά και εν τέλει τον οδηγούν στην ισορροπία της ζωής. Κι αυτό επιτυγχάνεται έμμεσα, συναισθήματα που δεν ονομάζονται, αλλά περιγράφονται, δεν τονίζονται αλλά ζωγραφίζονται, δεν φωτίζονται αλλά βιώνονται. Το βιβλίο, όπως ταιριάζει στο συνολικό έργο της συγγραφέως δεν πραγματεύεται μία έννοια, μία ιδέα, δεν είναι μονομερώς γραμμένο, δεν επιδιώκει μόνο την αφομοίωση και αποδοχή από την κοινωνία της νέας μορφής οικογένειας. Πολύπλευρα και ολιστικά, δίχως ίχνος διδακτισμού, παρατηρεί τη ζωή της οικογένειας και με επιτυχία την φέρνει ένα βήμα πιο πέρα, στην αρμονική συνοδοιπόρευση των μελών της, δίνοντας όμως συνάμα πολλαπλά ηθικά και κοινωνικά μηνύματα.

Το βιβλίο εκδόθηκε πριν 26 χρόνια, κι όμως σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να υποψιάσει τον νεαρό αναγνώστη για την ηλικία του. Η διαχρονικότητά του, μα κι η ευαισθησία του ερμηνεύουν λοιπόν σε αυτή τη νέα ανάγνωση του το πόσο βαθιά ριζωμένο είναι στην καρδιά μου!

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτηφορά στον Μαγικό κόσμο του παιδικού βιβλίου, www.kosvoice.gr .)


Το Παιδικό-Εφηβικό βιβλίο και παιδί προτείνει το τελευταίο βιβλίο της κ. Αργυρώς Μουντάκη "Το στοιχειωμένο σπίτι", μία συναρπαστική αστυνομική ιστορία με σκοπό την ανακάλυψη του μεγάλου μυστηρίου.

Ο Παναγιώτης, ένας πολυμαθής νεαρός και εκκολαπτόμενος αρχαιολόγος, μετακομίζει με τους γονείς του στον Βόλο και εγγράφεται στην πρώτη γυμνασίου. Στο σχολείο θα γνωρίσει δύο κολλητές φίλες, τη Μέλισσα και την Έρση. Σιγά σιγά ο Παναγιώτης θα ενσωματωθεί στην παρέα των συμμαθητών του και έξω από το σχολείο. Στη συντροφιά τους, εκτός από τα δύο κορίτσια, είναι και η Αλκμήνη, ο Ηλίας, ο Χρήστος, ο Νίκος και ο μικρός Παύλος.
Η παρέα μπλέκεται σε μία ιστορία μυστηρίου με αφορμή το "στοιχειωμένο" -κατά τα λεγόμενα- σπίτι της γειτονιάς, όπου τα παιδιά συχνάζουν καθημερινά, παίζοντας στην αυλή του. Σε ποιους ανήκε αυτό το σπίτι και για πόσα χρόνια παραμένει κλειστό; Τι συμβολίζουν οι κωδικοί στο άλμπουμ και τι ξεκλειδώνει το μεγάλο σκουριασμένο κλειδί; Είναι στ' αλήθεια στοιχειωμένο το σπίτι;
Μια περιπέτεια μυστηρίου για παιδιά, με αναφορές στα σημαντικότερα ιστορικά σημεία και στους χώρους πολιτισμού της πόλης του Βόλου.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Η συγγραφέας Τούλα Τίγκα μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία 

 

"Αν ένα από τα κριτήρια διαχρονικής αξίας ενός βιβλίου είναι και η παραμονή στη μνήμη του αναγνώστη ,παρά τη χρονική απόσταση που τον χωρίζει από την επαφή του με το έργο, εγώ θα μείνω σε δύο.Τα ψάθινα καπελα της Λυμπερακη και την Eroica του Πολίτη: ακόμα ζουν μέσα μου οι 

ήρωες,η ιστορία τους,η πλοκή,η χρήση της γλώσσας και η ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής. Έφηβη κι εγώ τότε,σε μια δύσκολη εποχή,ανακάλυπτα στο μεν πρώτο μια ποιοτική συντροφιά στις τρεις ηρωίδες,στην περιγραφή της πορείας τους προς την ενηλικίωση και στις περιγραφές της φύσης και των σχέσεων μεταξύ των μελών μιας αστικής οικογένειας.

                                                           

Στο δεύτερο,τον ηρωισμό της εφηβικής ηλικίας,την ομορφιά

αλλά και τα δεινά του πρώτου ερωτικού ξυπνήματος,την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και την ελλειπτική γραφή ενός τεχνίτη του λόγου. Ο λυρισμός, εμφανής και στα δύο χωρίς υπερβολές,μια πλοκή καθόλου επίπεδη και η αφηγηματική δεινότητα σε συνδυασμό με το σεβασμό στη γλώσσα,αποτέλεσαν την πρώτη ουσιαστική επαφή μου με το καλο λογοτεχνικό βιβλίο στην εφηβεία μου και όχι μόνο".

Με τη σειρά μας προτείνουμε το βιβλίο της κ. Τούλας Τίγκα "Τα χρόνια τρέχοντας" που απευθύνεται σε εφήβους και νέους διατρέχοντας μία ολόκληρη δεκαετία μέσα από μία νεανική παρέα. 

Τέλος της δεκαετίας του '80. Η παρέα του Λυκείου στο Βόλο. Η προστατευτική σιγουριά της οικογένειας. Ο ενθουσιασμός, τα όνειρα και τα σχέδια για το μέλλον. Μετά η επιτυχία και το Πανεπιστήμιο. Η πρώτη μεγάλη κατάκτηση και η φοιτητική συντροφιά στη Θεσσαλονίκη. Τα χτεσινά παιδιά που ωριμάζουν μέσα από δύσκολες μέρες, δύσκολες νύχτες και δύσκολους έρωτες. Και μετά; Μετά τι; Τι απέγιναν τα παιδιά που ήθελαν από τη μικρή γειτονιά τους να ορμήσουν σαν το δυνατό άνεμο και να κατακτήσουν καινούριους έρωτες, καινούριες χαρές και καινούριους τόπους; Τι απέγιναν ο ενθουσιασμός και τα όνειρά τους και ποιες προδοσίες ή συμβιβασμοί τα σημάδεψαν; Ένα μυθιστόρημα που κυλάει σαν τα χρόνια που φεύγουν τρέχοντας, γραμμένο με χιούμορ και τρυφερότητα για όσους βιάζονται να μεγαλώσουν και για όσους μετάνιωσαν που μεγάλωσαν. . .