Μιλήστε... Της Κάτιας Πινό

Σε περιπτώσεις μπούλινγκ αυτοί που γνωρίζουν και δεν μιλάνε είναι συνήθως οι γείτονες, οι συγγενείς, ο στενός κοινωνικός περίγυρος που μεγάλωσε με το ''κοίτα τη δουλειά σου'' ή το ''βλέπε άκουγε και σώπα ( για να τα έχεις όπα όπα - με όλους ! ) ή το ''τι σε νοιάζει εσένα'' ή το '' μην ανακατεύεσαι,θα μπλέξεις'' ή εκείνο το τρανό '' αν τη βίασαν φταίει αυτή γιατί το προκάλεσε'' και όχι ο βιαστής - με όσες ερμηνείες επιδέχεται αυτό - με αποτέλεσμα το θύμα να μετατρέπεται σε θύτη, να του δημιουργούνται ενοχές, να ντρέπεται σιγά σιγά για τον εαυτό του, για την ύπαρξή του την ίδια.
Και ο θΥτης σε θΥμα.

Αυτό όμως που μου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση από όλα στην ως τώρα ζωή μου είναι οι ''συμβουλές'' του περίγυρου προς το θύμα: ''Μη μιλάς, μην αντιδράς, αν αδιαφορήσεις οι μπούλλερς θα κουραστούν και θα σταματήσουν''.
Μόνο που εκείνοι δεν κουράζονται ποτέ.
Το μπούλινγκ συνεχίζεται, ο βαθμός βίας και εκφοβισμού αυξάνεται και δεν σταματάει ωσότου το θύμα αντιδράσει.
Και τότε, ω του θαύματος, αφού δεν κατάφερε να σταθεί υπεράνω των ανθρωποειδών είναι ο ίδιος προβληματικός και πολλάκις γίνεται αποδέκτης τής κοινωνικής απόρριψης, την ίδια στιγμή που τα Τέρατα απολαμβάνουν την αποδοχή.

Ειλικρινά έχω την εντύπωση ότι αυτό το σχολείο 12 ολόκληρα χρόνια - τουλάχιστον -περνάει και ούτε που αγγίζει ένα μεγάλο μέρος των συνανθρώπων μας.

ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ ΟΣΟ ΔΕΝ ΠΑΕΙ. ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΤΕ.