ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΕΥΑ ΚΑΣΙΑΡΟΥ

 Ήσουν μόνο ένα παιδί

 

Διαβάζοντας κάθε μέρα μέσα ενημέρωσης ή ακούγοντας ειδήσεις παρατηρούσα ότι ερχόταν στην επιφάνεια και ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης που ήταν γροθιά στο στομάχι μου. Η ευαισθητοποίησή μου για τα θύματα άρχισε από την ηλικία του γυμνασίου μου όταν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, ήρθε στην επιφάνεια ένα τέτοιο τραγικό γεγονός. Πίστευα ότι επειδή ο συγκεκριμένος θύτης ήταν ένας άνθρωπος που ερχόταν συχνά σε επαφή με τα παιδιά, μιας και το μαγαζί του ήταν ακριβώς απέναντι από το σχολείο μου, και πουλούσε σχολικά είδη, κάποιο από τα παιδιά που συναναστρεφόμουν μαζί τους ίσως είχε δεχτεί το δικό του «παιχνίδι» και με έπιανε τρόμος. Ένα άλλο τραγικό γεγονός συνέβη όταν υπηρετούσα σε σχολείο. Η μητέρα ενός παιδιού που είχα στην τάξη μου αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεχε αυτό που γινόταν μέσα στο ίδιο της το σπίτι. Ο πατέρας κακοποιούσε σεξουαλικά την μεσαία του κόρη. Πραγματικά δεν μπορεί να φανταστεί κανείς για να φτάσει σε αυτή τη λύση η γυναίκα το τι γινόταν μέσα στο σπίτι. Όταν το έμαθα κατέρρευσα Αυτό που με εντυπωσίασε είναι ότι στην πλειοψηφία τους όλοι οι θύτες είναι άτομα από το στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον , η δράση τους λαμβάνει χώρα κάτω από τη μύτη των γονέων οι οποίοι τους εμπιστεύονται τα παιδιά τους. Ξεκίνησα να σκιαγραφώ μια φανταστική ιστορία, με αυτά τα ερεθίσματα που είχα δεχτεί. Ψάχνοντας στη βιβλιογραφία για να δω πώς το διαπραγματεύονται οι άλλοι συγγραφείς εφηβικών και νεανικών βιβλίων αυτό το θέμα, διαπίστωσα ότι δεν υπάρχουν βιβλία με κεντρικό θέμα την παιδική σεξουαλική κακοποίηση. Δεν ξέρω γιατί … ίσως είναι ένα θέμα που δεν το αγγίζουμε γιατί κάνει τζιζ; Ή είναι ένα θέμα που δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε; Ή είναι ένα θέμα που δεν αφορά εμάς και την κοινωνία; Τόλμησα λοιπόν να σκιαγραφώ την ιστορία μου με όλους τους κινδύνους που μπορεί να περικλείει ένα τέτοιο θέμα. Διάβασα αρκετά. Παρόλο αυτά δεν μπορούσα να διαπραγματευτώ τις ψυχολογικές νομικές και κοινωνικές παραμέτρους για αυτό ζήτησα την βοήθεια ενός ψυχολόγου και ενός ποινικολόγου. 

 

 

 Όταν διέδωσα στην παρέα μου ότι θα ασχοληθώ με αυτό το θέμα «άνοιξαν στόματα» . Όλοι είχαν και κάποια ιστορία που είχαν ακούσει ή που έπεσε στην αντίληψή τους ή που συνέβη σε κοντινό τους πρόσωπο. Ευτυχώς αυτά τα κοντινά πρόσωπα δέχτηκαν να μου μεταφέρουν άμεσα ή έμμεσα τα δικά τους συναισθήματα που βίωσαν. Τα παιδιά θύματα αποσύρονται μέσα στον φόβο την σιωπή και την ενοχή. Φιλοδοξώ με την ανάγνωση του βιβλίου αυτού « ήσουν μόνο ένα παιδί» να ανοίξει ένα παράθυρο στη σιωπή γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι όταν ένα παιδί ή και ενήλικας ακόμα δει το πρόβλημά του οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, σε ένα βιβλίο και καταλάβει ότι αυτό συμβαίνει και σε άλλον και δεν είναι δική του περίπτωση δικό του βίωμα μόνο, θα προβληματιστεί και θα μπορέσει καλύτερα να ανοιχτεί και να μιλήσει για αυτό που το βασανίζει. Ή και να μην τολμήσει να μιλήσει σίγουρα θα ανακουφιστεί.