ΧΑΡΑ

Η Χαρά κοιτούσε τη βροχή που έπεφτε από το παράθυρο στο δωμάτιό της. Ήταν δύο μέρες τώρα που έβρεχε κάθε μεσημέρι και την κρατούσε κλεισμένη μέσα ενώ θα μπορούσε να πάει για μπάνιο στην παραλία που ήταν λίγα μέτρα παρακάτω. Η βροχή έφερνε πιο κοντά στη σκέψη της τον ερχομό του φθινοπώρου και αυτό την μελαγχολούσε ακόμη περισσότερο.
Λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία έκαναν σχέδια με τη Χαρά, την καλύτερη φίλη της εδώ και μια αιωνιότητα, όπως έλεγε, να περάσουν μαζί το καλοκαίρι όπως κάθε χρόνο. Συναντιούνταν αργά το πρωί την πρώτη μέρα των διακοπών και συχνά κοιμούνταν η μία στο σπίτι της άλλης τα βράδια ώστε σπάνια χώριζαν.
-Αμάν, ούτε σιαμαίες να είσαστε, τους έλεγε η μαμά της Άννας, όλη μέρα μαζί!
Η Άννα τής έβγαζε παιχνιδιάρικα τη γλώσσα και έκλεινε την πόρτα του δωματίου. Άρχιζαν τότε να μιλάνε. Μιλούσαν, μιλούσαν και τελειωμό δεν είχε η κουβέντα! Του άρεσε να αναλύουν το παραμικρό γεγονός στη κάθε του λεπτομέρεια, να του δίνουν φανταστικές προεκτάσεις που κρατούσαν μόνο για τον εαυτό τους και συχνά να το διακωμωδούν. Όλα αυτά όμως μέχρι το Μάιο...
Τότε μία φανταστική προέκταση έφερε ανάμεσά τους το χάος.
-Δεν πρόκειται να μου στείλουν μήνυμα ούτε σήμερα, μονολόγησε η Χαρά κοιτάζοντας για ακόμη μία φορά το κινητό της τηλέφωνο.
Τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να κάνει παρέα με τη Δήμητρα και τις άλλες αλλά συχνά αισθανόταν πως δεν τη συμπαθούσαν ιδιαίτερα.
Έτσι αναζήτησε συντροφιά στον πιο πιστό και αγαπημένο της φίλο, τη βιβλιοθήκη της. Πήρε από το χαμηλότερο ράφι το αγαπημένο τη βιβλίο, την "Μικρή Πριγκίπισσα" της Φράνσις Μπάρνετ Χόντγκσον και άρχισε να διαβάζει στην τύχη ένα κεφάλαιο.