ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ...

ΕΛΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΚΑΤΙΑΣ ΠΙΝΟ & ΦΕΝΙΑ, Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΩΝ ΗΧΩΝ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

 

Δύο πολύ ενδιαφέροντα βιβλία για παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε τον τελευταίο καιρό, το "Έλα να πετάξουμε μαζί" της Κάτιας Πινό και την"Φένια, την αγαπημένη των ήχων" της Γιώτας Αλεξάνδρου. Και τα δύο κυκλοφόρησαν την τελευταία πενταετία, σε μία εποχή έντονης κοινωνικής, πνευματικής και οικονομικής κρίσης και τα θέματα που διαπραγματεύονται άπτονται άμεσα των νέων,δύσκολων καταστάσεων που προέκυψαν στην καθημερινότητα των παιδιών.
Στο "Έλα να πετάξουμε μαζί" η συγραφέας και εκπαιδευτικός Κάτια Πινό μάς αφηγείται την ιστορία του εννιάχρονου μικρού Τζαπάρ που η δύσκολη οικονομική και πολιτική κατάσταση λόγω του συνεχιζόμενου πολέμου στην πατρίδα του, το Μπαγκλαντές τον αναγκάζει να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς για να βοηθήσει την οικογένειά του να επιβιώσει. Ωστόσο, φτάνοντας στην Ελλάδα δεν θα βρει το "γλυκό ψωμί" που ονειρευόταν μαζί με την μητέρα του πριν ακόμη φύγει από το σπίτι. Θα βρεθεί εγκλωβισμένος σε ένα σκοτεινό κύκλωμα που εκμεταλλεύεται τα ασυνόδευτα παιδιά μετανάστες ωθώντας τα στην επαιτεία. Την λύση θα δώσει ένα συνομίληκό του κοριτσάκι και ένα ζευγάρι παγοπέδιλα που θα του ανοίξουν το δρόμο να πραγματοποιήσει τα πιο άπιαστα όνειρά του.
Το θέμα του βιβλίου είναι εξαιρετικά επίκαιρο καθώς τα τελευταία χρόνια η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη του προσφυγικού προβλήματος σηκώνοντας ένα δυσβάσταχτο βάρος αναλογικά με αυτό που μπορεί να σηκώσει. Η ιστορία του Τζαπάρ βοηθά τα παιδιά να καταλάβουν τις αιτίες που αναγκάζουν ένα συνομίληκό τους να εγκαταλείψει το σπίτι και τη χώρα του, τους κινδύνους που κρύβει το ξεκίνημα της νέας ζωής σε έναν άγνωστο τόπο και πόσο ανάγκη υπάρχει να δείχνουμε αγάπη και κατανόηση σε όποιον χρειάζεται τη βοήθειά μας χωρίς περιορισμούς. Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση του Μάνου Συγγελάκη αποτυπώνει εύγλωττα την αδιέξοδη πραγματικότητα του μικρού ήρωα.
Το βιβλίο βραβεύτηκε με τον Έπαινο του Ελληνικού Κύκλου Παιδικού Βιβλίου το 2011.

Στην "Φένια, την αγαπημένη των ήχων" της Γιώτας Αλεξάνδρου, η συγγραφέας διαλέγει να ασχοληθεί με ένα πολύ ευαίσθητο και σχετικά σπάνιο θέμα στην λογοτεχνία της παιδικής ηλικίας. Η Φένια είναι ένα κορίτσι που πηγαίνει στο δημοτικό σχολείο και έχει μία ιδιαίτερη ευαισθησία στους ήχους. Λατρεύει τους ήχους και την μουσική και τους αισθάνεται σαν φίλους της. Ο αγαπημένος ήχος της είναι αυτός του νερού. Στο σχολείο έχει να αντιμετωπίσει τον Μήτσο τον Απαίσιο και την παρέα του. Της κάνουν τη ζωή δύσκολη αλλά δεν τους κρατάει κακία. Ο αδελφός της θύμωσε πολύ μαζί τους και το είπε στη δασκάλα αλλά εκείνη δεν έκανε τίποτα. Κάτι άλλο είχε στο νου της να κάνει...Κάτι που θα άλλαζε εντελώς τον τρόπο που βλέπουν τα πράγματα απέναντι στην Φένια που έχει απώλεια όρασης.
Αν και το θέμα της αναπηρίας, ειδικά όσον αφορά τα παιδιά, είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό θέμα, η συγγραφέας κατορθώνει να το προσεγγίσει μέσα από ένα αμάλγαμα ευαισθησίας, ονειρικής ατμόσφαιρας και παιδικής αθωότητας. Η ηρωίδα γίνεται αμέσως αγαπητή στον αναγνώστη και δεν αισθάνεται στιγμή οίκτο ή λύπηση για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει. Η ευρηματική ιδέα της δασκάλας αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα και για πρακτική εφαρμογή σε μία πραγματική τάξη. Σε όλα αυτά πολύτιμος αρωγός στέκεται και η εξαιρετική εικονογράφηση της Έφης Λαδά.
Το βιβλίο έχει βραβευτεί με τον Έπαινο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς το 2012.

Έλα να πετάξουμε μαζί
Κάτια Πινό
Εικονογράφηση: Μάνος Συγγελάκης
Εκδόσεις Βεργίνα
Αθήνα 2011


Φένια, η αγαπημένη των ήχων
Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου
Εικονογράφηση: Έφη Λαδά
Εκδόσεις Πατάκη
Αθήνα 2015

Οι ήρωες του '21 μετά το '21

Νικηταράς

Ο αγωνιστής της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος), γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1782 στο χωριό Τουρκολέκα της Μεσσηνίας. Ήταν ανιψιός του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και πήρε μέρος σε πολλές γνωστές μάχες της Επανάστασης. Ιδιαίτερα διακρίθηκε στις μάχες του Βαλτετσίου, των Δολιανών, των Δερβενακίων και την άλωση της Τριπολιτσάς. Παντρεύτηκε την Αγγελίνα Μπαρμπιτσιώτη, κόρη του γνωστού καπετάνιου Ζαχαρία Μπαρμπιτσιώτη και μαζί απέκτησαν δύο κόρες και έναν γιο, τον Ιωάννη που ακολούθησε επίσης καριέρα στρατιωτικού. Μας παραδίδονται πολλές ιστορίες που εξαίρουν τον καθαρό και ακέραιο χαρακτήρα του, την αξιοπρέπεια και τον ρομαντισμό του.

Ωστόσο το 1839 φυλακίστηκε από τον Όθωνα λόγω της υποστήριξής του στο ρωσικό κόμμα. Τον κατηγόρησαν ως αρχηγό της οργάνωσης "Φιλορθόδοξη Εταιρεία" που συνωμοτούσε εναντίον του Όθωνα. Στη συνέχεια φυλακίστηκε στο Παλαμήδι και στις 11 Απριλίου 1840 προσήχθη σε δίκη όπου αθωώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχτηκε την απόφαση και παρέμεινε στη φυλακή. Εκεί ο Νικηταράς υποβαλλόταν καθημερινά σε βασανιστήρια μπροστά στα μάτια των συμπατριωτών του και συχνά της οικογένειάς του περιφέροντάς τον στους δρόμους και χτυπώντας τον με μπαστούνια. Η ψυχική υγεία της μίας κόρης του κλονίστηκε βλέποντάς τον να βασανίζεται. Αλλά και η υγεία του ίδιου του ήρωα κλονίστηκε ανεπανόρθωτα. Έπασχε από σακχαρώδη διαβάτη που του προκάλεσε τύφλωση και λέγεται πως σε μια δίκη του παρουσιάστηκε καθιστός. Ο βασιλιάς αρνιόταν επίμονα σε αυτόν και άλλους κρατούμενους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Το 1841 με παρέμβαση του Μακρυγιάννη αποφυλακίζεται αλλά η υγεία του είναι πολύ κακή. Μετακομίζει στο Άργος όπου είχε ένα αγρόκτημα. Τελικά χάνει το κτήμα λόγω χρεών.

Έπειτα επιστρέφει στον Πειραιά. Με την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 τού αποδίδεται ο βαθμός του υποστράτηγου  ενώ μετά την συνταγματική εξέγερση της 3ης Σεπτεμβρίου 1847 διορίστηκε γερουσιαστής, διορίστηκε μέλος της Γερουσίας θέση που του επέφερε μια πενιχρή σύνταξη το μοναδικό πόρο της ζωής του. Τότε υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του στους Τερστέτη και Σούτσο. Η οικονομική του κατάσταση εξακολουθούσε να είναι κακή και αναγκάστηκε να ζητήσει άδεια επαιτείας!
Η αρμόδια αρχή που χορηγούσε τις θέσεις στους επαίτες, είχε ορίσει για τον ήρωα - επαίτη μια θέση κοντά στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα η εκκλησία της Ευαγγελίστριας και του επέτρεπε να επαιτεί κάθε Παρασκευή!

  Η φτώχεια του σχεδόν τυφλού πλέον στρατηγού  ήταν τόση, ώστε δεν είχε χρήματα ούτε για να αγοράσει ψωμί για την άρρωστη γυναίκα του- εκείνος μπορούσε να αντέξει την πείνα περισσότερο.  Το χειρότερο  ήταν πως τον είχαν ξεχάσει  όλοι. Ακόμα κι στρατηγός Μακρυγιάννης  που πριν τον είχε βοηθήσει.

      Κι ας διαδιδόταν η κατάστασή του  από στόμα σε στόμα.

      Η περιπέτεια του ήρωα έφθασε στα αυτιά πρέσβη Μεγάλης Δύναμης, ο οποίος ενημέρωσε σχετικά την κυβέρνησή του.

      Έτσι κάποια στιγμή απεσταλμένος της πρεσβείας βρέθηκε στη θέση που ζητιάνευε ο στρατηγός.

       Μόλις ο Νικηταράς τον  αντιλήφθηκε ποιος ήταν, μάζεψε αμέσως το απλωμένο του χέρι!

     == Τι κάνετε στρατηγέ μου; Ρώτησε ο απεσταλμένος.

     == Απολαμβάνω την ελεύθερη πατρίδα! Απάντησε περήφανα ο ήρωας.

     ==  Μα εδώ την απολαμβάνετε καθισμένος στο δρόμο;

     == Η πατρίδα μου έχει χορηγήσει σύνταξη για να ζω καλά αλλά εγώ έρχομαι εδώ για να παίρνω μια ιδέα πώς περνάει ο κόσμος. αντέτεινε ο περήφανος Νικηταράς.

     Είδε και απόειδε ο ξένος και γύρισε να φύγει χαιρετώντας ευγενικά. Φεύγοντας όμως, άφησε να του πέσει ένα πουγκί με χρυσές λίρες ώστε να μην προσβάλει τον πάμφτωχο στρατηγό.

     Ο Νικηταράς άκουσε τον ήχο, έπιασε το πουγκί το ψηλάφισε και φώναξε στον ξένο.

      == Σου έπεσε το πουγκί σου. Πάρτο για να μην το βρει κανείς και το χάσεις!

  Πέθανε ξεχασμένος και τυφλός στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 τα ξημερώματα. Αρχικά τάφηκε δίπλα στον Θεόδωρο Kολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών όπως ήταν η επιθυμία του. 

Ωστόσο αργότερα λόγω του θανάτου της γυναίκας και των παιδιών του που δεν άφησαν απογόνους ο τάφος χάθηκε και έκτοτε αγνοείται.

Πηγές:

Νικηταράς Λήμμα Βικιπαίδεια

 https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%82

Γιατί χάθηκε ο τάφος του Νικηταρά;...

Νικηταράς ο Τουρκοφάγος...

Άρθρα από την ιστοσελίδα mixanitouxronou.gr

 http://www.mixanitouxronou.gr/giati-chathike-o-tafos-tou-nikitara-o-iroikos-tourkofagos-simera-den-echi-mnima-oute-anazitise-kanis-ta-osta-tou/

 http://www.mixanitouxronou.gr/nikitaraso-tourkofagos-filakisthike-apo-tous-vavarous-vasanisthike-echase-tin-orasi-tou-ke-katelixe-zitianos-sta-skalia-tis-ekklisias-vinteo/

Ο στρατηγός που ζητιάνευε στον Πειραιά

Άρθρο από την ιστοσελίδα koutouzis.gr

 http://www.koutouzis.gr/nikitaras.htm

Κολοκοτρώνη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/giati-chathike-o-tafos-tou-nikitara-o-iroikos-tourkofagos-simera-den-echi-mnima-oute-anazitise-kanis-ta-osta-tou/

Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/giati-chathike-o-tafos-tou-nikitara-o-iroikos-tourkofagos-simera-den-echi-mnima-oute-anazitise-kanis-ta-osta-tou/

Ωστόσο, φαίνεται πως ο θάνατος της γυναίκας και των παιδιών του και η έλλειψη στενών συγγενών και άμεσων απογόνων στάθηκε αφορμή να μην ενδιαφερθεί κανένας και έκτοτε αγνοείται ο τάφος....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/giati-chathike-o-tafos-tou-nikitara-o-iroikos-tourkofagos-simera-den-echi-mnima-oute-anazitise-kanis-ta-osta-tou/

ΑΧΩΡΙΣΤΕΣ ΦΙΛΕΣ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ; ΜΕΡΟΣ 4ο

4. Θωμάς και Νεκτάριος

 

Ο Θωμάς και ο Νεκτάριος ήταν συμμαθητές των κοριτσιών από την Α΄ Δημοτικού. Όπως συμβαίνει σε κάθε μικρή σχολική τάξη όλα τα παιδιά ήταν ενωμένα σαν μια γροθιά. Ωστόσο καθώς περνούσαν τα χρόνια και διαμορφώνονταν στρατόπεδα και τάσεις δεν άργησαν να φανούν και οι πρώτες κλίκες. Ο Θωμάς γρήγορα έγινε ο αρχηγός των φασαριόζων και "πρώτος ανάμεσα στους μάγκες" όπως του άρεσε να λέει. Ο Νεκτάριος, από την άλλη, επειδή είχε την ατυχία να τραυλίζει ελαφρά όταν μιλούσε για πολλή ώρα βρέθηκε στην μεριά των παραγκωνισμένων που μερικές φορές πάσχιζε για να βγάλει τη μέρα.
Και η αρχή της περασμένης σχολικής χρονιάς τού είχαν δείξει τα δόντια τους από την αρχή.
-Καλημέρα σας, κορίτσια! χαιρέτισε την Άννα και την Χαρά μόλις τις είδε να μπαίνουν από την πόρτα του προαυλίου. Πώς τα περάσατε στις διακοπές; Πή...πή...πή...γατε πουθενά α...α...α...λλού για διακοπ...έ...έ...ές;
-Πι..πι..πι...πιβ και στο κεφάλι σου! τον χλεύασε ο Θωμάς ρίχνοντάς του μια καρπαζιά, ο οποίος όλη αυτή την ώρα στεκόταν ακριβώς πίσω του και χασκογελούσε με την ακολουθία του.
Η Άννα και η Χαρά σαν να ήταν συνεννοημένες άρχισαν να τον χειροκροτούν και ο Θωμάς πιστεύοντας ότι πραγματικά το εννοούσαν υποκλίθηκε βαθιά συνοδεύοντας την υπόκλισή του με διάφορες γκροτέσκες γκριμάτσες προκειμένου να την κάνει ακόμη πιο αστεία.
-Αν υπήρχε 'Οσκαρ, Νόμπελ, Διεθνές και Διαγαλαξιακό βραβείο βλακείας, χαζομάρας και αναισθησίας θα σου το απονείμαμε με όλες τις τιμές! τού είπε η Άννα μη μπορώντας να κρύψει το θυμό της.
-Μόνο αυτό; Είμαι σίγουρη πως αν τύχει και σε δει κανένας επιστήμονας θα σε βάλει σε ένα γυάλινο κλουβί και θα σε μελετάει πρωί, μεσημέρι, βράδυ ως ύστατο δείγμα ανθρώπινης αμυαλιάς, συμπήρωσε η Χαρά σε εξίσου έντονο ύφος.
Ο Θωμάς ακούγοντας τα λόγια τους είχε εξοργιστεί τόσο που τα μάτια του πετούσαν φωτιές και με δυσκολία κρατούσε τις γροθιές του σφιγμένες.
-Εμείς, δεν τελειώσαμε, θα τα ξαναπούμε! είπε απειλητικά στο Νεκτάριο πριν αποχωρήσει. Όσο για σας, κουαρτέτο της συμφοράς, έχετε μπει στα χωράφια μου κι αυτό δεν συγχωρείται! είπε στα κορίτσια δείχνοντάς με το δάχτυλό του.
Όλοι όσοι παρακολουθούσαν τη σκηνή γελούσαν με το πάθημά του αλλά και το κουαρτέτο του!
Βλέπεις, εκτός από μεγάλος μάγκας ήταν και μόνιμα αδιάβαστος...

ΕΙΔΑΜΕ...

Μπάτε σκύλοι αλέστε (The secret life of pets)

ΑΧΩΡΙΣΤΕΣ ΦΙΛΕΣ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;

3. Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα

Τελευταία εβδομάδα των μαθημάτων στο Γυμνάσιο. Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη και παντού οι ρυθμοί είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται. Στο προαύλιο τα παιδιά είχαν μελαγχολήσει με τη σκέψη πως σε λίγο ξεκινούν οι σχολικές εξετάσεις αλλά και τη στασιμότητα που χαρακτήριζε τα μαθήματα των τελευταίων ημερών.

Στην αριστερή γωνιά του προαυλίου, κάτω από τη γέρικη ανθισμένη πασχαλιά η Χαρά και η Άννα διασκέδαζαν στολίζοντας τα μαλλιά τους με κλωνάρια από τα λουλούδια της.

-Πρόσεχε! Θα μου βγάλεις τα μαλλιά! είπε γελώντας η Άννα στη Χαρά που προσπαθούσε να της στολίσει το αυτί με ένα μικρό κλωνάρι πασχαλιάς όπως έκαναν τα κορίτσια στη Χαβάη.

-Αχ, επιτέλους αυτή είναι η ευκαιρία που περίμενα για να σε ξεμαλλιάσω! είπε η Χαρά τραβώντας της δήθεν τα μαλλιά με μεγάλη δύναμη.

-Τέλεια! Πάντα ονειρευόμουν να παίξω την "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο! ανταπάντησε η Άννα γελώντας ακόμη πιο δυνατά.

Το διάλειμμα τελείωσε και το κουδούνι κάλεσε τους βαριεστημένους μαθητές πίσω στην τάξη. Ο φυσικός τούς ζάλιζε για την πίεση των υγρών και εκείνοι ονειροπολούσαν. 

Ο μπροστινός των κοριτσιών έπαιζε νευρικά με τις σελίδες του βιβλίου και τα κορίτσια που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν κάτι από το μάθημα, κατά τη συνήθεια των περισσότερων μαθητών που χτυπά ο συναγερμός της φιλομάθειας τους στο παρά πέντε.

-Γιατί να σταματήσω, βρε Άννα; Φοβάσαι μη χάσεις κανένα κόμμα; είπε εκείνος θιγμένος.

-Αν εσύ δεν θες να ακούσεις, πρόβλημά σου. Οι άλλοι όμως δεν φταίμε! είπε η Άννα.

-Επίσης τα κόμματα τα χάνουμε στη νεοελληνική γλώσσα, όχι στη φυσική, άσχετε! συμπλήρωσε η Χαρά.

Ο μπροστινός κοίταξε προσεκτικά την τάξη σαν να περίμενε την έγκριση των υπόλοιπων για κάτι και επανήλθε:

-Τι να μας πείτε κι εσείς, κ. τίμιες!Εσείς δεν ήσασταν που καταδώσατε στο διευθυντή τον Θωμά για το ότι έδειρε τάχα τον Νεκτάριο; είπε χαιρέκακα.

Τα κορίτσια έμειναν άναυδα.

ANNA

Φέτος για πρώτη φορά η Άννα πέρασε τις καλοκαιρινές διακοπές της μακριά από την μικρή παραθαλάσσια πόλη που ζούσε. Ο μπαμπάς είχε προτείνει και τα προηγούμενα χρόνια να ταξιδέψουν κι αλλού για να δουν καινούργια μέρη αλλά η Άννα δεν σήκωνε κουβέντα:
-Καλέ, μπαμπά, έχουμε τη θάλασσα μέσα στα πόδια μας και θα πάρουμε τα βουνά; Τι να πουν και οι άνθρωποι που ζουν σε χώρες αθαλάσσωτες; έλεγε υπερθεματίζοντας.
-Νομίζω πως η σωστή λέξη είναι ηπειρωτικές, γλυκιά μου. Γράψε την και αυτή τη λέξη στο πολυάσχολο σημειωματάριο του μυαλού σου! της έλεγε ο μπαμπάς και την φιλούσε τρυφερά στο μέτωπο.
Φυσικά, όλοι ήξεραν πως το καλοκαίρι ήταν η καλύτερη εποχή για να περνάει όλη την μέρα με την κολλητή της φίλη, τη Χαρά. Τι αγαπημένα που ήταν αυτά τα κορίτσια! Σαν να είχαν γεννηθεί μαζί την ίδια μέρα, από μία μητέρα για να είναι μαζί μια ζωή!Μοιράζονταν το θρανίο, τη σοκολάτα, το ποδήλατό τους και μεγαλώνοντας άρχισαν να μοιράζονται τις σκέψεις τους για κάθετι που τις απασχολούσε.
Τα καλοκαίρια η μέρα τους ξεκινούσε με μπάνιο στη θάλασσα, ακολουθούσε ένα βιαστικό μεσημεριανό γεύμα και το απόγευμα πάλι πίσω στην παραλία. Τα μεσημέρια χαλούσαν τον κόσμο με τα χαχανητά τους και οι δυνατές διαπεραστικές κραυγές θαυμασμού που έβγαζαν κατά διαστήματα ανάγκαζαν τους γείτονες να διαμαρτύρονται έντονα.
Ώσπου μπαμ! και όλα διαλύθηκαν στο λεπτό! Κανείς δεν μπορούσε να πει με σιγουριά τι έγινε μεταξύ τους και σταμάτησαν να  μιλάνε από τη μία μέρα στην άλλη. Ευτυχώς μετά ήρθε το καλοκαίρι και όλα ξεχάστηκαν...
Η Άννα δεν περνούσε άσχημα στις διακόπες της με τα ξαδέρφια και τους θείους της. Όμως κάποιες βροχερές μέρες σαν σήμερα, λίγο πριν το φθινόπωρο, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο και διαβάζοντας την "Μικρή Πριγκίπισσα" της Φράνσις Μπάρνετ Χόντγκσον σαν κάτι να έλειπε...

Το Παιδικό-Εφηβικό βιβλίο και παιδί στο Facebook!

Αν σας ενδιαφέρουν τα άρθρα που βρίσκεται εδώ, μπορεί να βρείτε πολλά περισσότερα αν κάνετε like στη σελίδα μας στο Facebook!