ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΤΕΚΟΥ

 Αγάπα το ή παράτα το-Yolo-Ζεις μόνο μια φορά

Το πρώτο βιβλίο που έγραψα για εφήβους με τίτλο «αγάπα το ή παράτα το» από τις εκδόσεις Λιβάνη είχε ως κεντρική ιδέα τον σχολικό εκφοβισμό και γεννήθηκε πρωτίστως από την δυσάρεστη εμπειρία μου στο Γυμνάσιο-Λύκειο.

 Οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε εσφαλμένα ότι το bullying είναι  η μάστιγα της εποχής, όμως υπήρχε ανέκαθεν στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.  Είχα θεωρήσει μεγάλη τύχη τότε, θυμάμαι,  ότι είχα περάσει με κλήρωση σε ένα σπουδαίο πρότυπο σχολείο. Δεν φανταζόμουν την σκληρότητα των παιδιών για τον πιο απίθανο λόγο. Αν δεν φορούσες φιρμάτα ρούχα, αν δεν τραβιόσουν στο διπλανό δασάκι για περιπτύξεις με συμμαθητές σου ή με αγόρια από μεγαλύτερη τά ξη (ακόμα καλύτερα), αν δεν ήσουν κάτω του μετρίου μαθητής, ξεσήκωνες τον χλευασμό της μάζας.

Ένα είδος σχολικού εκφοβισμού με τη χρήση σωματικής βίας και απειλών είχε αντιμετωπίσει και ο γιος μου (μαζί και άλλοι φίλοι του από την τάξη) όπως με  θλίψη μου διαπίστωσα, από ένα συμμαθητή του που απολάμβανε την κακοφορμισμένη μαγκιά. 

Μπορεί κανείς στα αλήθεια να ξεχάσει τι συνέβη στον Βαγγέλη Γιακουμάκη ή σε τόσα άλλα παιδιά και νέους με πιο πρόσφατο το παράδειγμα του 15άχρονου από την Αργυρούπολη που αυτοκτόνησε μην αντέχοντας άλλο το μαρτύριο που υπέμενε εξαιτίας κάποιων συμμαθητών του; Όσοι παίρνουν τη ζωή τους γιατί δεν αντέχουν άλλο, δεν το κάνουν ξαφνικά, από την μια ημέρα στην άλλη, παρά δίνουν σημάδια κι όλοι εμείς οφείλουμε να έχουμε μάτια ανοιχτά να τα δούμε έγκαιρα και αυτιά ανοιχτά να αφουγκραστούμε την απόγνωσή τους.

Πολλά τα ερωτηματικά που μου είχαν δημιουργηθεί καθώς προσπαθούσα να εξηγήσω τι κρύβεται πίσω από τις συμπεριφορές των θυτών, αλλά και την αδιαφορία των γονιών και των σχολικών φορέων. Γιατί ο σχολικός εκφοβισμός καλά κρατεί παρά την πνευματική και πολιτισμική μας ανάπτυξη; Γιατί παιδιά παίρνουν ικανοποίηση από τον βασανισμό άλλων παιδιών; Γιατί κανείς (δάσκαλοι, καθηγητές, γονείς, φίλοι και συμμαθητές, κράτος)  δεν ενδιαφέρεται και τίποτα ποτέ δεν αλλάζει όσες εκπομπές και να δούμε στην τηλεόραση, όσα δακρύβρεχτα σχόλια και να διαβάσουμε  ή γράψουμε a posteriori στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Και τελικά, πότε χάσαμε την ανθρωπιά μας;

Να λοιπόν γιατί άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο. Προσπάθησα να βρω και να δώσω εξηγήσεις, να μοιραστώ μέσω των ηρώων μου τα συναισθήματα του θύτη και του θύματος, να εντοπίσω ελαφρυντικά αν υπάρχουν αλλά και να αποδώσω ευθύνες (ασφαλώς όχι ως κριτής των πάντων).

Το δεύτερο βιβλίο μου για νέους με τίτλο «Yolo, Ζεις μονάχα μια φορά» από τις εκδόσεις Ψυχογιός, προέκυψε έπειτα από την κουβέντα που είχα κάνει τυχαία με μια δασκάλα ειδικής αγωγής. Αμέσως σχεδόν δημιουργήθηκε η βασική μου ηρωίδα, η Αλεξάνδρα που σε κάποιο τροχαίο έχασε το πατέρα της και καθηλώθηκε σε καροτσάκι. Η μοναδική μου επιδίωξη ήταν να καταδείξω, όσο είναι δυνατόν, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη σχολική και γενικότερα στην κοινωνική του ζωή ένας νέος άνθρωπος που είναι ανάπηρος, αλλά κυρίως να πάω κόντρα στην πεσιμιστική διάθεση που μας πιάνει όταν νιώσουμε  ότι η ζωή μας αναποδογυρίζει και τα όνειρά που κάναμε γκρεμίζονται.

Από μικρή που ήμουν, θυμάμαι πόσο ανάγκη είχα να πιστέψω ότι οι δυσκολίες ξεπερνιούνται αρκεί να μην παραιτούμαστε από την προσπάθεια και επίσης, πόσο σπουδαίο είναι να έχεις την αγάπη και την στήριξη των δικών σου ανθρώπων, καθώς σε τροφοδοτούν με ελπίδα και αυτοπεποίθηση και νιώθεις πως σε κάθε αγώνα που θα χρειαστεί να δώσεις, δεν θα είσαι ποτέ μόνος σου.