Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

 Η συγγραφέας Εύη Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου μιλά για τα δικά της ξεχωριστά βιβλία

Με αφορμή την 23^η Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου, μου ζητήσατε να σας πω μερικά βιβλία ξεχωριστά για μένα και το γιατί τα ξεχωρίζω. Δύσκολη επιλογή με βιβλιοθήκες τόσο γεμάτες μέσα μου και γύρω μου…Οπότε σκέφτηκα να παίξω μαζί σας ένα παιχνίδι που παίζω από παιδί. Έκλεισα τα μάτια, συγκεντρώθηκα στον εαυτό μου και του ζήτησα να φέρει μπροστά στα μάτια του τρία αγαπημένα του εξώφυλλα. Τα πρώτα τρία που αναδύθηκαν, είναι τα παρακάτω. Σηκώθηκα και τα έφερα δίπλα μου από τη βιβλιοθήκη. Μετά ξανάκλεισα τα μάτια, σκέφτηκα τι έχω ανάγκη να διαβάσω αυτή τη στιγμή για να προχωρήσω παρακάτω στη ζωή μου και άνοιξα το καθένα τους τυχαία, σε μια σελίδα. Σας παραθέτω τα αποσπάσματα στα οποία έπεσε η ματιά μου μόλις τα άνοιγα με αυτόν τον τρόπο. Νομίζω ότι είναι η καλύτερη απάντηση στο γιατί τα συγκεκριμένα τρία βιβλία είναι για μένα ξεχωριστά. Σας ευχαριστώ που παίξαμε μαζί!

Rainer Maria Rilke, Γράμματα σ’ ένα νέο ποιητή, μετάφραση Μάριου Πλωρίτη, εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 1987 (ένατη έκδοση)

«…Η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για ν’ αγγίξεις ένα έργο τέχνης: καταντάει πάντα σε πετυχημένες, λίγο ή πολύ, παρανοήσεις. Δεν μπορούμε όλα να τα συλλάβουμε και να τα εκφράσουμε – όσο κι αν θέλουν πολλοί να μας πείσουν για το αντίθετο. Τα περισσότερα απ’ όσα μας συμβαίνουν δε μπορούμε να τα εκφράσουμε, ξετυλίγονται μέσα σε μια σφαίρα, που ποτέ καμιά λέξη δεν την καταπάτησε. Και απ’ όλα πιο αδύνατο είναι να εκφράσουμε τα έργα της τέχνης, τις μυστηριακές αυτές υπάρξεις που η ζωή τους δεν γνωρίζει τέλος, καθώς πορεύεται πλάι στη δική μας την περαστική, την πρόσκαιρη ζωή…» (σελ. 15-16). 

Βιτσέντζος Κορνάρος, Ερωτόκριτος, επιμέλεια Στυλιανός Αλεξίου, εκδόσεις Ερμής, Γ’ ανατύπωση, Αθήνα 1992, σελ. 152-153

«…Πολλά εζαλίστη ο Ρώκριτος στην κονταράν εκείνη,

στ’ αλόγου απάνω το λαιμό την κεφαλή του κλίνει

κάμποσην ώραν ήτονε με τη μεγάλη ζάλη

κ’ η Μοίρα του του βούηθησεν εις έτοια χρεία μεγάλη.

Δυο τρεις και τέσσερεις φορές δείχνει να πέσει κάτω

κ’ η Αρετή ενεδάκρυωνε, κουρφά τον ελυπάτο

πούρι αντρειεύτηκε καλά, στη σέλα σταματίζει,

προς την κερά του με καημό τα μάτια αναντρανίζει

κ’ ήξαψε από την εντροπή πλια παρά το καμίνι

κ’ ύστερα πάλι εχλώμιανε κι ωσά νεκρός εγίνη,

γιατί τον είδε έτοιας λογής εκείνη οπού τον κρίνει,

εις το λαιμό τ’ αλόγου του την κεφαλή να κλίνη…».

Άγγελος Τερζάκης, Η Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2004 (δέκατη όγδοη έκδοση), σε. 356

«…Έτσι είχε πάει ίσαμε τώρα η ζωή του, σε κύκλους ομόκεντρους που όλο και φαρδαίνουν. Μια πέτρα είχε πέσει στο νερό κάποια νύχτα, τότε, εκεί κάτω στην πατρίδα του, σαν έκαναν το ρεσάλτο τους οι ανθρώποι του Γκαφόρε, μια πέτρα και συντάραξε τη μακάρια ακινησία. Το είχε νιώσει καλά, τη νύχτα εκείνη, πως ξεκινάει. Ο δρόμος του από τότε κι εμπρός είναι ένας ίλιγγος. Τρέχει, τρέχει, ξεσηκωμένος από τον άνεμο της θύελλας, δίπλα του σκιές, τόποι, οράματα περνούν, μια τίποτα δεν προφταίνει εκείνος να καθηλώσει. Είναι καθώς στα παραμύθια της βάγιας, όταν το βασιλόπουλο το παίρνει ο ανεμορούφουλας και βλέπει ξάφνου πως χορεύουν γύρω του οι νεράιδες. Ποιανής θ’ αρπάξει το μαντίλι, να την υποτάξει; Στη ζωή του τη λαχανιασμένη νιώθει ο Σγουρός βαθιά ένα δυσάρεστο κενό. Όχι, δεν το έπιασε ακόμα με τα δάχτυλά του τ’ όνειρο, κάτι σαν να λακίζει διαρκώς από μπροστά του. Δεν το γνώρισε ακόμα, όχι, το εξαίσιο και το μεγάλο που έχει από χρόνια υποσχεθεί κρυφά στον εαυτό του…».

Εμείς με τη σειρά μας προτείνουμε το βιβλίο για παιδιά και εφήβους της κ. Εύης Τσιτιρίδου-Χριστοφορίδου, "Ο θησαυρός της Εβίτας".






Μα ποιος είναι επιτέλους ο μεγαλύτερος θησαυρός του κόσμου; Τι είναι αυτό που, σ' όποιο μέρος της γης κι αν ζούμε, όποια γλώσσα κι αν μιλάμε, σ' όποια φυλή και έθνος κι αν ανήκουμε, μας κάνει ευτυχισμένους, όταν το έχουμε;
Ακόμη ψάχνεις να το βρεις;
Η Εβίτα, πάντως, μόλις το βρήκε, ένιωσε άλλος άνθρωπος.
Όμως χρειάστηκε να κάνει ένα απίθανο ταξίδι, να γνωρίσει πλάσματα παράξενα και θαυμαστά και να ακούσει τόσο σπουδαία πράγματα, που άνοιξαν σαν μαγικά κλειδιά την πόρτα της σκέψης της και της καρδιάς της.
Η περιπέτεια της Εβίτας βοηθά τους μικρούς αναγνώστες να συμφιλιωθούν με τα συναισθήματά τους, το περιβάλλον τους και την καθημερινότητά τους