ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΛΕ'Ι'ΜΟΝΗΣ

Πώς έγραψα «Το δέκατο έβδομο κιβώτιο»

 

 

Λένε πως η έμπνευση έρχεται και σε βρίσκει σε ανύποπτη στιγμή, αρκεί να είσαι έτοιμος να μην την αφήσεις να εκπέσει… ΄Ετσι συνέβη και στην περίπτωση του βιβλίου μου αυτού, καθώς έχοντας κατά νου να ασχοληθώ με κάποιο άλλο θέμα, διαβάζω κάποιο πρωϊνό καλοκαιριού μια είδηση σύμφωνα με την οποία «Ο αρχαιολόγος Δημήτρης Κουρκουμέλης δήλωσε στους δημοσιογράφος πως ούτε φέτος(2012) βρέθηκε το δέκατο έβδομο κιβώτιο από το ναυάγιο του καραβιού του ΄Ελγιν».

Τί είναι «το δέκατο έβδομο κιβώτιο; Γιατί δεν βρέθηκε; Και ποιοι το ψάχνουν ακόμα 220 χρόνια μετά; ΄Αρχισα να ψάχνω την υπόθεση με πολύ ενδιαφέρον «βουτώντας» σε μια ιστορία που έμοιαζε απίστευτη, σαν παραμύθι, ήταν όμως μια πολύ ενδιαφέρουσα πραγματικότητα που πολλοί μικροί αλλά και μεγάλοι αγνοούσαμε παντελώς. Το μοναδικό κιβώτιο από το ναυάγιο του «Μέντορα» του ΄Ελγιν αναζητείται ακόμα από την ομάδα ενάλιων αρχαιοτήτων με υπεύθυνο τον καθηγητή αρχαιολόγο, κύριο Δημήτρη Κουρκουμέλη. ΄Aνοιξα ένα αρχείο του word στον υπολογιστή μου, έχοντας πια ένα αρχείο κενό. ΄Ετσι άρχισε η δική μου έρευνα στοχεύοντας να γράψω ένα μυθιστόρημα για παιδιά προκειμένου να μάθουν αυτήν την παραμυθιακή πραγματικότητα. Από τη μια λοιπόν, προσπάθησα να αποδώσω με εύληπτο τρόπο τί έγινε τότε κι από την άλλη έστησα μια περιπέτεια σύγχρονη με μια παρέα παιδιών που κάνει διακοπές στα Κύθηρα κι εκεί συναντάει «το κύριο Δημήτρη, τον επιστήμονα», μπαίνοντας έτσι στο παιχνίδι να συμμετάσχουν μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας στην επιχείρηση «το κιβώτιο στο φως».

Αποτέλεσμα; Ένα παιδικό μυθιστόρημα που αγάπησαν τα παιδιά, το ζωγράφισαν με πολλή χαρά ενεργοποιώντας τη δημιουργική τους φαντασία, το είδα να ανεβαίνει σε θεατρικές παραστάσεις, άκουσα τραγούδια που τους στίχους έγραψαν με τους δασκάλους τους «πατώντας» σε γνωστές ελληνικές και ξένες μελωδίες, φωνάζοντας με πολλούς τρόπους πολύ δυνατά πως τα γλυπτά του Παρθενώνα δεν είναι «Ελγίνεια μάρμαρα» ούτε «πέτρες», ότι το δέκατο έβδομο κιβώτιο κάποτε θα βρεθεί, γιατί η ελπίδα δεν σβήνει ποτέ και τα κλεμμένα γλυπτά μας θα επιστρέψουν επιτέλους στη γη που τα γέννησε, στην Ελλάδα, εκεί που δικαιωματικά ανήκουν.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε την ΄Ανοιξη του 2014 στη σειρά Περιστέρια των Εκδόσεων Πατάκη, ενώ το εξώφυλλο εικονογράφησε ο  Λευτέρης Κιουρτσόγογλου. Η Ελπίδα η Αφροδίτη, ο Προκόπης, ο Μάξιμος, ο Αριστείδης, συνεργάζονται άψογα με τη Φανή, τη φίλη τους που έχει χάσει πρόσφατα από ένα ατύχημα το φως της κι η «ομάδα των Κυθήρων» αγαπήθηκε από τους μικρούς αλλά κι από μεγαλύτερους αναγνώστες φτάνοντας το βιβλίο στην 5^η έκδοση ενεργοποιώντας τη δημιουργική τους φαντασία, κάτι που με κάνει να χαμογελώ και να συνεχίζω με μια σειρά βιβλίων που κατ’ απαίτηση των αναγνωστών, εξερευνούν ένα άλλο ναυάγιο, τον «Τιτανικό της Αρχαιότητας», αυτό των Αντικυθήρων στο επόμενο βιβλίο μου «Το τέταρτο αλογάκι».

Ευχαριστώ θερμά
Διονύσης Λεμονής, συγγραφέας