ΑΧΩΡΙΣΤΕΣ ΦΙΛΕΣ...ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;

3. Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα

Τελευταία εβδομάδα των μαθημάτων στο Γυμνάσιο. Η ζέστη είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη και παντού οι ρυθμοί είχαν αρχίσει να επιβραδύνονται. Στο προαύλιο τα παιδιά είχαν μελαγχολήσει με τη σκέψη πως σε λίγο ξεκινούν οι σχολικές εξετάσεις αλλά και τη στασιμότητα που χαρακτήριζε τα μαθήματα των τελευταίων ημερών.

Στην αριστερή γωνιά του προαυλίου, κάτω από τη γέρικη ανθισμένη πασχαλιά η Χαρά και η Άννα διασκέδαζαν στολίζοντας τα μαλλιά τους με κλωνάρια από τα λουλούδια της.

-Πρόσεχε! Θα μου βγάλεις τα μαλλιά! είπε γελώντας η Άννα στη Χαρά που προσπαθούσε να της στολίσει το αυτί με ένα μικρό κλωνάρι πασχαλιάς όπως έκαναν τα κορίτσια στη Χαβάη.

-Αχ, επιτέλους αυτή είναι η ευκαιρία που περίμενα για να σε ξεμαλλιάσω! είπε η Χαρά τραβώντας της δήθεν τα μαλλιά με μεγάλη δύναμη.

-Τέλεια! Πάντα ονειρευόμουν να παίξω την "Φαλακρή τραγουδίστρια" του Ιονέσκο! ανταπάντησε η Άννα γελώντας ακόμη πιο δυνατά.

Το διάλειμμα τελείωσε και το κουδούνι κάλεσε τους βαριεστημένους μαθητές πίσω στην τάξη. Ο φυσικός τούς ζάλιζε για την πίεση των υγρών και εκείνοι ονειροπολούσαν. 

Ο μπροστινός των κοριτσιών έπαιζε νευρικά με τις σελίδες του βιβλίου και τα κορίτσια που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν κάτι από το μάθημα, κατά τη συνήθεια των περισσότερων μαθητών που χτυπά ο συναγερμός της φιλομάθειας τους στο παρά πέντε.

-Γιατί να σταματήσω, βρε Άννα; Φοβάσαι μη χάσεις κανένα κόμμα; είπε εκείνος θιγμένος.

-Αν εσύ δεν θες να ακούσεις, πρόβλημά σου. Οι άλλοι όμως δεν φταίμε! είπε η Άννα.

-Επίσης τα κόμματα τα χάνουμε στη νεοελληνική γλώσσα, όχι στη φυσική, άσχετε! συμπλήρωσε η Χαρά.

Ο μπροστινός κοίταξε προσεκτικά την τάξη σαν να περίμενε την έγκριση των υπόλοιπων για κάτι και επανήλθε:

-Τι να μας πείτε κι εσείς, κ. τίμιες!Εσείς δεν ήσασταν που καταδώσατε στο διευθυντή τον Θωμά για το ότι έδειρε τάχα τον Νεκτάριο; είπε χαιρέκακα.

Τα κορίτσια έμειναν άναυδα.